05 Nisan 2011

Sanrının Sancısı - 1




Sanıyorum onun için olağan gecelerden biriydi... Üst kenarı sarı yaldızlı beyaz porselen fincanı sol elindeyken, yüzünde kocaman bir gülümseme ile açtı kapıyı. Beni içeri buyur ettiğinde, burnuma çarpan kokuyu bugün bile hissederim. Sonradan, içtiği kayısı şeftali aromalı çayın kokusunun odaya yayılmış olduğunu fark etmiştim.   Oysa ben, Allah biliyor ya, teni öyle koksun istemiştim. Gözlerime baktı. Salonda karşılıklı otururken, yıllardır beklenen o adammışım gibi gülümsüyordu. Az önce o evden çıktığını sandığım, 70 yaşlarında, tek kalan dişi de simsiyah olan ve o da düştü düşecek gibi sallanan, pis gülüşlü bunağa çarptığımı fark etmemiş olacak ki, 'seni bekliyordum' dedi.

***

Ahmet Abi dert ortağım gibiydi. Oğlum sen nasıl adamsın der dururdu. Öğleden sonra iki gibi kahveye gider, bir kaç saat gazetelerimi okur, etliye sütlüye dokunmaz, Ahmet Abi ile hayattan konuşur, sonra da kalkar giderdim. Ben o kahvenin güzel ahlaklı, bakışları dalgalı, gizemli, yalnız adamıydım. O kahveye gelip de taş ya da pişpirik oynayan herkes beni tanırdı ve sorsan 'kendi halinde, iyi biri' derlerdi. Anlayacağın onlara göre tuhaftım. O akşamüzeri kahveden çıktığımda çevirdiğim taksi şoförüne yalnızlıktan dem vurunca, bana şehrin en güzel kızının telefonunun elinde olduğunu, istersem arayabileceğini ve yalnızlığıma bu çözümün ilaç gibi geleceğini söylediğinde şaşırmıştım. Kapanan genelevlerden sonra bu işler demek ki böyle yürüyordu şehirlerde diye düşünmüş ama adama bunu böyle söylemenin alenen pezevenk demek olacağı kaygısı ile çenemi kapamıştım. Gülümsemem ile 'evde misin... 5 dakika sonra orada oluruz' sözlerinin sıralanışı bir kaç saniye ile örtüşüvermişti.  Kahvenin etrafından bir tur atmış hissine kapılsam da gösterişli, çok katlı bir apartmanın kapısında durduğumuzda, buraya daha önce gelmiş olamayacağımı fark ettim, gelsem böylesine görkemli bir girişi asla unutmazdım. 'Buyur geldik, 25 numara... Taksiye ücret ödemene gerek yok, hayırlı günler' dedi. Kapıyı kapatmamla, köşeyi dönmesi bir oldu.

'Ne işim var benim burada' diye düşünürken, apartmanı çoktan geride bırakmış ve sokağın başına kadar bilmediğim hayatların arasında ellerim ceplerimde yürümüştüm. Tam elimi kaldırmış bir taksiye işaret edecekken, kadının beni beklediği, ve ona ayıp olacağı gibi aptalca bir hisle geri dönüp, sıklaştırdığım adımlarımla, yalnızlığıma ilaç olacak, adını bile bilmediğim kadının apartmanına doğru yürüdüm. Apartmanın önüne geldiğimde, krem renkli, duvar boyu aynalar ile çevrelenmiş, yeşil yapraklı bitkilerin dört bir köşeye konulduğu, geniş lobinin orta yerinde bir görevli olduğunu ve insanların ona yaklaşıp bir şeyler söylediğini ve adamın telefon ile konuştuğunu fark ettim. Geldiğim hızla sokağı geri döndüm. Ana yola çıktım. Saatime bakıp, yaklaşık 20 dakikadır, hiç tanımadığım bir kadını beklettiğim gerçeğini göz ardı edemedim. Bir kere daha kendime lanet ettim. Geri döndüm...

Geri döndüm, çünkü tesadüflerin öylesine gelişivermediğine inananlardanım. Üstüne üstlük bir geceyi daha yalnız uyuyarak geçirmek istemiyordum. Kadere inanmak bir yerden sonra teslim olup, karşına çıkanlarla baş edebilmek demektir. Ben artık baş edebilmek istiyordum. Tüm bunları düşünerek attığım her adımda, nedense kadının benimle bu geceyi uyuyarak geçireceği gibi bir sanrıyı, kendi heyecanıma yenik düşerek daha da büyüttüm. Az sonra yine o apartmanın görkemli girişinde yerimi almıştım. Üzerimdeki pardösünün ellerimi taşımaktan sarkan ceplerine tutunup aldığım güçle, sol elimi cebimden çıkarttım ve kapıyı; kendimden son derece emin, ve daha önce onlarca kez bu apartmanın 25 nolu dairesine gelmiş bir kişinin rahatlığı ile açıp, bankoya doğru yürüdüm. Oradaki görevliye, iyi akşamlar dileyip, göz ucu ile tespit ettiğim asansörlere doğru yöneldim. Az önce çaldığı bir şeyi marketten çıkartmaya çalışan genç kız ürkekliği ile asansörü çağırdım. Yüzümün görünmeyen beyazı asansör kapısına yansımasın diye, başımı önüme eğdim. Sirenler çalmamıştı... Rahatladım. Tahminen bir katın tuşuna bastım ve aynada kendime göz kırptım. Bu kendine daha çok güvenmelisin demenin, kendimce uydurduğum basit bir işaretiydi.

ARKASI YARIN










4 yorum:

  1. hadi hayırlısı... arkası yarın..?? kaç yarın?? yarına çıkar mıyım bakalım?? bu kadar güzel bir anlatım olmasa umurum olmazdı.. neyse en azından yarını beklememin bir nedeni var! :))

    YanıtlaSil
  2. ilahi kadın! yarına ne kaldı şunun şurasında, görüşürüz gene bir iki saat sonra :))

    YanıtlaSil
  3. :)
    bunu okuyunca dedim ki, şimdi ara ve onun sana yaptığını yap.. Hangi efektle karılaşacağını biliyorsun değil mi ?

    çok güzel yazıyorsun kadın, çok güzel.. Çünkü sen çok güzelsin..

    YanıtlaSil
  4. belki de sen çok güzel okuyorsundur üryan... ve evet biliyorum, biliyor ve gülümsüyorum. kocaman sarılıp öpüyorum.

    YanıtlaSil

An'a kazınandır senden bana kalan...
ANLAMLIDIR...

Teşekkür ederim sımsıcak yürekten bir tebessümle...